Ok, deze eerste blog heeft een persoonlijk tintje. Al loopt anno 2022 zakelijk en persoonlijk vaker door elkaar. Net als dat de lijn tussen formeel en informeel steeds vager wordt. Later zullen natuurlijk ook de blogs vol met tips en trucs volgen.
Voor mijn zoontje zijn de eerste stapjes alweer van vier maanden geleden. Handjes gebald, geconcentreerde blik in de ogen en het ene voetje voor het andere zetten, enthousiast toegejuicht door mama en grote zus. Totdat er een obstakel in de weg lag en de reis voortgezet werd op de knietjes.
Als ondernemer aan de slag
Zijn mama zet nu de eerste stappen. Ok, in het ondernemerschap dan. En net als alle andere eerste stappen in mijn leven gaat dat gepaard met succesjes en, tja, iets minder grote succesjes.
Succesjes:
- Bovenaan mijn lijst: ja, ik heb mijn eerste klant binnen! Dat zat al in de pijplijn voordat ik begon en nog heel druk was met mijn baan in loondienst. Wat een tof gevoel om zo voor mezelf te beginnen; het abstracte van het ondernemer worden is er meteen vanaf.
- Reacties van mensen om me heen. Variërend van dolenthousiast tot sceptisch met een zweem jaloezie en alles ertussenin. En er zullen vast mensen zijn die me helemaal voor gek verklaren. Maar ik hoef me in ieder geval nooit meer af te vragen ‘wat als…’
- Online netwerken en #durftevragen heeft al veel leuke contacten opgeleverd. Van collega ondernemers voor mogelijke samenwerkingen tot interessante studieopties tot potentiële klantrelaties.
- Het heeft lang geduurd maar mijn website staat online en de eerste blog is gepubliceerd.
Minder grote succesjes:
- Ik was er klaar voor: laten zien op LinkedIn dat ik voor mezelf begonnen ben. Dus mijn functie en headline aanpassen en natuurlijk kreeg ik meteen de mogelijkheid om dit te delen met mijn netwerk. Ik wilde het niet te lang maken, gewoon alvast de korte en bondige aankondiging dat ik ga doen wat ik het leukste vind in mijn leven. Er stond een voorgedrukt zinnetje van LinkedIn en aangezien daar ‘vertel’ in stond, dacht ik ‘weet je wat, laat maar staan’. Tussen de haakjes zou mijn functienaam komen te staan. Maar dat laatste bleek niet zo te zijn… een blunder die gezien is door 55 personen voordat ik het zelf in de gaten had.
- Op kantoor in mijn banen als Travel Consultant en Hotel Banqueting Coördinator liet ik mij vaak leiden door de waan van de dag. En nu… tja, nog steeds wel als ik mijzelf niet tot de orde roep. Met een huis, tuin, man en twee kleine kinderen staat het huishouden altijd op zijn kop en is het nooit af. Dus nu heb ik een strikte regel: kinderen wegbrengen, thuis komen, kop thee zetten en naar mijn werkkamer vertrekken. Het huishouden mag wachten.
- Perfectionisme leidt tot uitstel (maar geen afstel!). Zo heeft het even geduurd voordat ik de website online durfde te zetten. Het is gelukt, ook al vind ik hem nog steeds niet perfect.
- Denken dat ik (eenvoudig) werk kan verrichten op de dagen dat mijn twee kindjes thuis zijn. Nee, nee en nog eens nee. Met een peuter van 3,5 en een wannabe peuterpuber van 1,5 hoor ik minstens 200x per dag mama (ik heb het nooit geteld want ik vrees dat het ver boven die 200x uitstijgt), ben ik aan de lopende band brandjes aan het blussen en krijg ik er iedere dag drie grijze haren bij. En voordat je denkt dat ik het verschrikkelijk vind om moeder te zijn. Geen zorgen, ik zou die twee heerlijke kinderen van mij voor geen miljoen schrijfopdrachten willen missen. Maar aangezien ze op deze leeftijd nogal veeleisend zijn, moet ik het simpelweg uit mijn hoofd zetten om gezellig samen aan de keukentafel te knutselen én te werken. Bovendien is het veel leuker om met mijn aandacht volledig bij hun grappige uitspraken te zijn in plaats van mijn eigen teksten 🙂
Tot zover mijn verslag over de hobbelige start en alle valkuilen, hoogtepunten en uitkijkpunten die daarbij horen. Zoals beloofd zal de volgende blog wél zakelijk van aard zijn; namelijk over het gebruik van andere talen in je communicatie. Wel of niet doen?