Mijn nichtje van 9 jaar houdt van lezen. Ze kan volledig in een boek duiken en haar omgeving vergeten. Vragen over of ze appel of een banaan wilt of hoe laat ze naar zwemles moet, komen niet aan. Ze zit met haar hoofd in een andere wereld. Ik herken mijzelf er in, althans mijn jongere zelf. Ook ik kon een boek lezen terwijl er ook muziek aan stond in de woonkamer, mijn vader en mijn broer met elkaar aan het praten waren en mijn moeder misschien nog even langs de tv kanalen zapte. Mijn eigen bubbel vol concentratie en focus.
Jaren later had ik een functioneringsgesprek. Ik werkte op de banquet sales afdeling van een hotel. In die functie organiseerde ik allerlei zakelijke bijeenkomsten, te beginnen met een commercieel gesprek en een offerte en te eindigen met de (hopelijk) goed verzorgde uitvoering van het event. We zaten met meerdere collega’s op een klein kantoor achter de receptie. Hier was plek voor allerlei commerciële afdelingen en we zaten meestal met een man of zes tegelijkertijd achter ons bureau. Om me te kunnen concentreren op mijn werk, haalde ik mijn bubbel tevoorschijn en sloot ik me af van de ruis. En dát was, tijdens dat functioneringsgesprek, precies wat mijn leidinggevende niet wilde zien. Ik moest te allen tijde meekrijgen wat er besproken werd, zodat ik op de hoogte was van alle inns en outs. Braaf als ik was, voldeed ik aan haar verzoek, ook al verbaasde het mij enorm. Ik had die skill (voor mij is het een skill, geen verbeterpunt) altijd als positief ervaren.
Dit kreeg ik in de loop der jaren nog wel eens vaker te horen. Direct of indirect. Inmiddels was ik zo wijs om niet met noise cancelling oortjes te werken, maar sommigen deden dat wel in een kantoortuin en werden er op aangesproken. Het maakt ze minder bereikbaar en minder alert op wat er speelt.
Van kantoortuin naar thuiskantoor
In mijn werkzame leven heb ik altijd een kantoor moeten delen met anderen. Toevalligerwijs werd het per werkgever een grotere groep mensen om me heen dan een kleinere, tot aan de o zo gezellige kantoortuin toe. Ik ben redelijk introvert en zeker na corona, een tijd van relatieve stilte, raakte ik snel overprikkeld van het gepraat en de belletjes. Het zorgde voor concentratieverlies en een terugkerende hoofdpijn.
En nu, nu werk ik thuis. In stilte. Of met een muziekje aan. Net waar ik zin in heb en net waar ik mee bezig ben. Met het typen van deze blog is het stil om me heen. Ben ik bezig met planning of Canva, zit ik mee te zingen met nummers van Lady A. De bubbel neemt langzaamaan weer vastere vormen aan. De grootste afleiding bestaat nu nog uit de smartphone. Die krijg ik nog niet helemaal verbannen uit de bubbel, mijn bubbel, die van concentratie en focus. Zodat ik mij kan richten op mijn werk.